ایستگاه اندیشه: شهید، علامه، امام، العبد یا مدیر؟! در مدار کربلا
"گنده نامی...گند نامی... گم نامی...
کاش پیش حضرت حق, اسم نداشتیم اما مرد بودیم,طوبی للغربا!
پای منبر همه می گویند :حق حق"(قیدار, رضا امیر خانی)
در چشم انداز زندگی خود دوست دارید کدام باشد:"شهید"مطهری,"علامه "طباطبایی,"امام"خمینی یا "العبد" محمد تقی بهجت!؟
اصلا چقدر در زندگی, این پیشوند ها(ی داخل"کروشه") را جدای از اشخاص دیده ایم ؟یا اصلا چقدر درگیر این القاب شده ایم یا باید بشویم ؟اشخاص را با پیشوندها یشان شناخته و دیده ایم یا با پسوند وجودی شان؟کوتاه سخن آن که الگو های زندگی مان را بر کدام اساس بر می گزینیم؟
یاد انشای همیشگی مان بخیر: در آینده می خواهید چه کاره شوید؟!
گاه پسوند ها هستند که به پیشوتد ها اعتبار می دهند, گاه برعکس؛ آنچنان که گاه لباس ها( مثل لباس روحانیت و...) این اثر را خلق می کنند:
بعضی افتخار لباس ومسندی هستند و بعضی افتخارشان آن لباس و مسند!
نهایتاً چقدر در این معادلات "تکلیف محوری" را دیده ایم؟ چقدر مختصات آسمانی( توفیق, رزق, قسمت,تسلیم و...) را در وزن دهی ارزشی دخیل کرده ایم؟
میتوان همه ی مفاهیم عاشورایی را دیگر باره از این منظر مجددا دید ...
سید علی اصغر علوی نشریه فتح,ش24
کاش کربلایی شویم ...